کاش روزگار را خیاط ها می نوشتند؛ روزها ی خوبش را "بلند" می دوختند......
دلتنگی هایش را "درز" می گرفتند.....
رویش را " خنده دوزی" می کردند......
بغض هایش را "تو" و همه جایش را "دور دوز" می کردند.....
که یک عمر بپوشی و آ خ هم نگویند......
تمامش را "یک رو، آ نقدر با دقت و تمیز "می دوختند ، که بر تن بنشیند و به دلخواه باشد........
|